IK KAN NIET WACHTEN OM SAMEN DE WERELD TE ONTDEKKEN
Ik weet het nog zo goed, het eerste telefoontje wat ik na een hele lange tijd weer kreeg…
Hoe mijn hart echt een sprong maakte en er een big smile van oor tot oor kwam.
Vele telefoontjes volgden, niet altijd met regelmaat en soms zat er een periode tussen van absolute silence. Hoe gefrustreerd ik ook was, als ik opnam en ik zijn stem hoorde was alles weer goed. Dat heeft echt een hele tijd geduurd en ondertussen hadden we het wel over de toekomst, maar hoe ga je die invullen als de liefde eigenlijk totaal onbereikbaar is?
En toen bezoek, en heeeel veel vragen; Is hij nog wie hij is? En hoe gaat het met hem en zoveel meer? Maar alle vragen verdwenen als sneeuw voor de zon bij het zien van hem en vanaf toen is het best wel snel gegaan, want de afstand om elke week op bezoek te komen was te groot om elke keer af te leggen. Ik ben altijd een dromer geweest, dus fantaseren over een toekomst waarin we samen zijn of in ieder geval dichterbij.
Die kans greep zich aan, want het contract van het huis wat ik huurde liep af en het bedrijf waar ik werkzaam was, was net die periode daarvoor failliet gegaan. Ik was zo vrij als een vogel om te gaan en staan waar ik wou, toch bleef alleen hij in mijn hoofd zitten en was dichtbij hem zijn echt het enige wat ik wou…. On the road, want ik moest wel het land door om te zijn waar ik nu ben. Familie achterlaten, vrienden achterlaten, maar hoe groot is Nederland nu? Je bent als je niet aan tijd gebonden bent overal zo. Ik dacht het is nu of nooit, als het nu niet is dan zal ik er echt mijn hele leven spijt van krijgen. Dus zonder écht mijn plannen aan hem bekend te maken, heb ik een baan gezocht, wat zo geregeld was. Toen het huis nog, 4 dagen voordat de baan begon had ik eindelijk de sleutel na een lange zoektocht en konden we beginnen aan de start van onze toekomst. Want ik wou alleen hem, niets meer niets minder.
Ik ben zo blij dat ik mijn hart gevolgd heb, ook al is onze situatie verre van ideaal, als je echt van iemand houdt dan geef je niet op, maar vecht je ervoor.
We zijn nu een paar jaar verder, in die periode zijn we erg naar elkaar toe gegroeid, is de liefde groter geworden en de post minder… Geen lange brieven meer maar elkaar echt kunnen zien, als gezinnetje want dat zijn we. Ik denk niet in die paar uurtjes bezoek na over hoe zwaar het is om zo meteen weer onze kindjes, alleen op te voeden, want elke minuut is kostbaar. Je gaat het samen aan en dat doe je van beide kanten zo goed als je kan. Dat gaat niet altijd zonder slag of stoot, maar bij de pakken neerzitten? Nee, want daar kom je niet verder mee, de toekomst komt eraan en ik kan niet wachten om echt samen met elkaar te zijn en de wereld te ontdekken want ik weet zeker dat die aan onze voeten ligt.
Groetjes Daphne