Mijn zoon zit in de bajes en ik ben zo trots op hem

Mijn zoon zit in de bajes en ik ben zo trots op hem.
Hij laat zien moed te hebben om van elke dag iets te maken, ‘het zonnetje van de bajes’ wordt hij genoemd.
Hij heeft zich door veel woede en tranen geworsteld en geeft nu anderen niet meer de schuld.
Hij gaat veranderen wat kan en accepteren wat niet te veranderen is.
Hij heeft zijn naaste lief als zichzelf, zonder dat hij er een bijbel voor hoeft te lezen. Hij veroordeelt niet en laat mensen zijn wie ze zijn en begrijpt dat het niet meevalt ook niet voor anderen om te overleven als zichzelf.
Hij benoemt de zorg die hij krijgt: ‘ze doen hun best’ en, tja, overal zitten wel wat rotte appels…
Hij heeft zijn humor teruggekregen, in de rust die hij ook ervaart zijn z’n grappen beter omdat hij weer luistert.
Denk niet dat hij een heilige is, zijn temperament is gelukkig nog vurig en graag kijkt hij naar de enkele mooie vrouwen, die voorbijkomen.
Hij heeft nog steeds een rechte rug en laat zijn prachtige mond, die nu zijn kussen een tijdje moet inslikken niet voor ‘bek’ uitmaken.
Hij heeft ‘black matters’ altijd geleefd en de mensen om wie hij geeft hebben alle kleuren.
Ik leer van hem niet altijd een verre toekomst in te vullen.
Dat je elke dag kunt leren verliezen en daardoor weer gaat winnen.
Dat je blij kunt zijn met een dag, ook al zie je de bossen boven Zwolle maar even,
en zou je graag op de voorbijrazende trein springen.
Dat je mensen hun genieten en geluk kunt gunnen ook achter de tralies,
want mijn zoon zit in de bajes -nog even- en wat ben ik trots op hem!

Veronica