Ex-gedetineerde Maria
HET BEGON ALS EEN LEUKE GRAP IN DE AUTO
Oktober 2010,
Ik was een negentienjarig meisje en net begonnen met mijn stage bij een reisorganisatie. Het was een oud pand in een winkelcentrum, weggestopt in een achterstandswijk.
Het begon als een leuke grap in de auto. We raakten in gesprek over mijn stage, ik gaf aan dat ik het vreemd vond voor een pand in een achterstandswijk dat daar geen camera’s hingen of alarm. Toen nog vrienden, hoorden dit en gingen hier meer over vragen.
Totdat een van de jongens met het idee kwam om in te breken en de kluis leeg te halen. Ik heb dit toen een beetje van me af gelachen het was natuurlijk een belachelijk idee, toch hebben ze mij over kunnen halen om mee te doen. Ik heb bijgehouden hoeveel geld er in de kluis aanwezig was en wanneer het geld opgehaald zou worden. Dit stond voor maandagochtend op de planning. Die vrijdagnacht in Februari 2011 hebben ze ingebroken en de kluis leeggehaald. Maandagochtend was een normale stagedag voor mij en ben daar ook zo normaal mogelijk heen gegaan.
April 2011 kreeg ik mijn eerste brief van de politie of ik naar het politiebureau wilde komen voor verhoor, dit liep anders dan gedacht want in mei kreeg ik een telefoontje van het politiebureau dat ik me moest melden en een tas met kleding mee moest nemen. Op dat moment was ik met 2 vrienden in de stad wat drinken ik voelde letterlijk de grond onder mij verdwijnen. Dit betekende dat ik moest blijven en waarschijnlijk voor een langere tijd, waarom moet je anders je kleding meenemen.
Onderweg naar het politiebureau was ik zenuwachtig, bang, teleurgesteld maar vooral DOM. Dom dat ik zoiets heb kunnen doen, Dom dat zij mij zover hebben gekregen om hieraan mee te doen en Dom dat ik alles op het spel heb gezet.
Aangekomen op het politiebureau ben ik naar mijn cel begeleid en heb ik heel lang gewacht totdat er iets ging gebeuren. Ik was nooit eerder in aanraking gekomen met justitie, dus ik had ook geen idee wat mij allemaal te wachten stond.
Na ongeveer 4 uur ben ik overgebracht naar een cellencomplex. Gelukkig niet in een politieauto met handboeien, maar zo voelde ik me wel. Later op de dag ben ik weer verhoord door 2 agenten “good cop en bad cop” noem ik ze maar in de praktijk is het ook echt zo gegaan. Het was al snel duidelijk dat ik 2 opties had tijdens mijn verhoor. Optie 1 mijn mond houden wel met het risico dat ik langer zou moeten blijven of optie 2 mijn advocaat bellen en mijn verhaal doen. Ik heb voor het tweede gekozen het was mij niet waard om nog langer te zitten voor iets wat ik eigenlijk niet wilde doen, maar toch in mee ben genomen. Na het gesprek met mijn advocaat ben ik weer naar binnen gegaan en heb ik mijn verhaal gedaan. Mijn eerste nacht in een politiecel was doodeng. Je bent beperkt met alles wat je wilt doen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik naar de wc moest de wc-pot staat midden in je cel en wanneer je, je behoefte hebt gedaan moet je via de intercom vragen of de wc doorgetrokken mag worden. Zelfs dat heb je niet meer in de hand.
Ik heb één nacht moeten doorbrengen in de cel en geen oog dichtgedaan. Uiteindelijk heb ik maar één nacht moeten blijven. Ik besefte dat dit nog maar het begin was, want ik moest ook nog voor de rechter komen. De eerste keer dat ik voor de rechter moest komen was pas 3 jaar later. In 2014 was mijn eerste zitting, deze was nogal heftig. Ik ben uitgemaakt voor crimineel door de rechter zelf (vrouwelijke), dit is mij altijd bijgebleven en heeft mij ook een beetje geraakt. Misschien was het ook wel haar bedoeling om mij te raken. De uitspraak was toen een taakstraf voor een x aantal uur plus een geldboete en reparatiekosten voor de schade. Omdat ik al jaren geen contact meer had met de jongens was ik bang dat ik voor alles moest opdraaien, met advies van mijn advocaat zijn we in hoger beroep gegaan en vervolgens in cassatie. In 2016 was het dan zover, eindelijk de definitieve uitspraak 2 jaar voorwaardelijk was het uiteindelijk geworden. Dit was een opluchting! Eindelijk was ik er vanaf ik hoef nergens meer mijn verhaal te doen vooral niet meer tegen vreemde mensen en geen herinneringen meer op te roepen. Dit klinkt misschien stom, maar ik ben bang geweest om te reizen. Bang dat ik door de douane uit de rij word gepikt of bang dat ik het vakantieland niet in mocht, tegenwoordig weten ze alles over je. Ik ben ook bang geweest om te solliciteren, bang dat ik geen VOG zou krijgen, bang dat mensen erachter zouden komen en mij niet meer zouden vertrouwen. Toch ben ik gaan solliciteren en ondertussen voor verschillende bedrijven gewerkt en altijd een positieve VOG gekregen. Nu heb ik een leuke baan en probeer het allemaal een beetje achter mij te laten, want wat er in het verleden is gebeurd hoeft zeker je toekomst niet te belemmeren.
Ik ben dankbaar voor mijn moeder die mij altijd heeft gesteund, dit is zeker niet makkelijk voor haar geweest. Dankbaar ben ik ook voor mijn goede vriendinnen die mij ook altijd hebben gesteund en nooit het vertrouwen in mij zijn verloren. Hier was ik nog het meest bang voor denk ik.
0 reacties