IK VERLOOR MIJN GROTE LIEFDE AAN DETENTIE

Ik herinner mij de dag dat ik mijn grote liefde B. verloor aan detentie als de dag van gisteren. We kenden elkaar van de middelbare school, ik wilde helemaal niet verliefd op hem worden, maar zo zie je maar dat je niet kan kiezen op wie je verliefd wordt. Ik was stapelgek op hem dus we bleven samen,en deden alles voor elkaar.

In de 4e klas merkte ik dat B. met de verkeerde vrienden omging. Hij wilde zich stoer voordoen tegenover hun. Ik ging naar het HBO en B. naar het MBO. We zaten niet meer op dezelfde school en zagen elkaar daardoor minder. Naast school had ik ook een bijbaantje in een restaurant. Hij had geen bijbaantje, maar had wel altijd geld, veel geld. Als ik er naar vroeg kreeg ik het antwoord: ‘Daar hoef jij je geen zorgen om te maken’. Ik maakte me er uiteraard wel zorgen om.
Ondanks dat ik B. langzaam zag veranderen zagen we elkaar wel veel en waren we nog steeds gek op elkaar. Ik werd toch nieuwsgierig naar hoe hij nou precies aan zijn geld kwam, omdat het steeds meer werd. Op een dag na veel ruzie heeft hij me verteld wat hij allemaal deed om aan dat geld te komen (dat hou ik liever voor mezelf in dit verhaal). Ik was erg boos en verdrietig, maar ook verliefd en ik besloot bij hem te blijven.
Maanden gingen voorbij en opeens hoorde ik niks van B. hij stuurde normaal elke ochtend een berichtje, maar deze dag niet. Ik maakte me niet gelijk zorgen, ik dacht: ‘Misschien is zijn telefoon leeg? Of slaapt hij lang uit?’ Eind van de middag had ik nog niks gehoord en ik begon me zorgen te maken. Ik vroeg zijn vrienden waar B. was en waarom ik hem niet kon bereiken. Ze vertelden mij dat B. die nacht uit zijn bed gelicht was en dat was alles wat ze wisten. Ik was verschrikkelijk verdrietig, maar ook boos. Ik wist niet wat ik moest doen en wanneer ik weer iets van hem zou horen. Uiteindelijk kwam hij na een paar dagen vrij, ik weet niet wat er die dagen is gebeurd, hij wilde er nooit over praten zei hij… Ik was allang blij dat hij weer terug was dus ik accepteerde het. Ik zei dat hij mij dit nooit meer mocht flikken. Ik had me nog nooit zo’n zorgen gemaakt.

Na ongeveer 2 jaar waren B. en ik nog steeds samen en ik werkte en studeerde nog altijd, hij was inmiddels gestopt met zijn opleiding en leefde nog steeds zijn leventje van eerst. Als ik eraan terugdenk vraag ik mezelf af waarom ik B. niet wakker heb geschud, ik liet het gewoon gebeuren, ik wist wat hij deed en ik accepteerde alles. Ik wist dat de kans dat hij vast kwam te zitten er was. Helaas gebeurde dat ook weer. Dit keer wist hij het al en zei me: ‘Liefje ik denk dat ik binnenkort weg ga voor een paar weken, maar maak je niet druk.’ Ondanks dat ik de vorige keer bij mezelf dacht; ‘verdien ik dit?’ ‘Kan ik met hem naar de toekomst kijken?’ ‘Is dit wat ik voor mezelf wil?’ Bleef ik alsnog bij hem. Inderdaad werd hij kort daarna opgepakt.

Na een aantal dagen kreeg ik eindelijk telefoontjes van B. en na ongeveer een maand mocht ik op bezoek. Ik zat op school en heb me de dag dat ik op bezoek mocht komen ziekgemeld op school. Ook thuis was het een geheim, ik vertelde ze dat hij met een vriend op vakantie was. Ik reed mee met 2 vrienden van B., ze haalden me op bij het centraal station.
Ik moest mijn ID kaart meenemen en los geld voor wat te drinken. We moesten onze schoenen en sieraden af doen en vervolgens door een metaaldetector. Ik weet nog dat ik me verschrikkelijk ongemakkelijk voelde. Ik keek naar alle mensen in de wachtruimte, onbewust was ik ze aan het vooroordelen, terwijl ik zelf ook een van die mensen was.
Ik was blij om hem te zien, maar schrok ook. Hij zag er slecht uit, zijn kleding stonk en hij was moe. Zo had ik B nog nooit gezien. Hij was normaal heel relaxed en volgens hem had hij nooit stress.

Deze tijd heeft maanden geduurd. Maandenlang gelogen, maandenlang elke dinsdag afwezig op school en vooral maandenlang eenzaam en verdrietig, terwijl ik dit aan niemand kon vertellen. Zonder dat ik het wist was B. na een aantal maanden weer vrij, hij stond ineens voor mijn neus. Volgens hem was het een verrassing. Verrassing?? Ik kon als eerste alleen maar huilen en ik sloeg op zijn borst: ‘dit doe ik nooit meer’. Toen ik was bijgekomen van de schrik vertelde ik hem dat hij kon kiezen: of je stopt met deze onzin en we gaan samen aan een toekomst werken, of je gaat hiermee door, maar dan weet je wat je op het spel zet.

Ik had mezelf voorgenomen dat dit echt de laatste keer was. Ik kom uit een goed gezin en ik weet wat ik waard ben. Niet iemand met onzekerheid. Hij zei dat ik gelijk had en dat hij alles anders ging doen. Hij hield woord en ging aan het werk als ‘klusjesman’. Een lange tijd ging dit goed en ik had het idee dat we samen een kleurrijke toekomst tegemoet gingen. Hij verdiende eerlijk zijn geld en ik was bijna klaar met school. Natuurlijk vertrouwde ik hem niet 100% na alles, maar ik moest wel.

Na een lange tijd ging het wederom mis, hij belde. ‘schat? Ik kan niet lang bellen want ik zit weer, ik weet niet voor hoe lang’ zei hij lachend. Ik hing meteen op en stopte de auto en barste in tranen uit. Ik besloot dat het nu klaar was, ik ging dit mezelf niet meer aan doen. De dagen daarna heeft hij mij nog vaak proberen te bellen. Elke keer als de telefoon ging kreeg ik een zenuwachtig/verdrietig gevoel, maar ik heb mezelf beloofd niet op te nemen. Hij heeft het risico genomen dus blijkbaar was ik niet belangrijk genoeg voor hem na al die jaren, dus waarom zou ik opnemen? Hij heeft het verknald, voorgoed. Hij probeerde mij zelfs te bereiken via vrienden van hem. Ze kwamen zelfs langs mijn werk. Gelukkig begrepen zijn vrienden mij en probeerden me met rust te laten. Af en toe kreeg ik nog berichtjes als: ‘B denkt aan je en hij wilt weten of het goed met je gaat’, ik negeerde alles. Hoe moeilijk het ook was, maar ik moest bij mezelf blijven en volhouden. Ik was heel lang verdrietig en ik probeerde mezelf sterk te houden. Ik vroeg god ‘waarom ik’?. Maar ik kreeg geen antwoord.

Inmiddels zijn we jaren verder en heb ik jaren niks gehoord van hem. Ik weet niet waar hij is, of hij nog vast zit of niet. Maar ik ben verder gegaan met mijn leven, ik heb een leuke baan en een eigen huisje. Ik ben nu precies waar ik wil zijn. Ik denk soms nog aan hem, maar ik ben blij dat ik mijn keuze uiteindelijk heb gemaakt. Het is zonde voor hem, want hij had veel beter gekund, maar koos voor een andere weg.

Ik verloor mijn grote jeugdliefde aan detentie, maar ik zit niet langer gevangen in onzekerheid.