Heerlijk mopperen

Ik ben een echte mopperkont geworden, merk ik. Aan echt alles mankeert wel iets. Niet alleen vandaag hoor. Al weken, wat zeg ik, maanden! Neem nou bijvoorbeeld..cel of kamer. Blijkbaar is het wenselijk in een bajes mensen een kamer te geven, want dat klinkt minder hard en bereid je ze vast voor op de toekomst in een kliniek of whatever. Alles en iedereen om mij heen heeft kennelijk een kamer, want zoals met heel veel dingen, ben ik een van de weinigen die op cel zit of iets van cel haalt. Met uitzondering van de badkamer, die hebben we allemaal en is een kamer..in je cel! Wat de definitie van beide woorden volgens de Dikke van Dale is, geen flauw idee, maar interesseert me ook niet. Je verblijft in de bajes, kunt niet van binnen de deur open maken, dus hou op met die onnodige betutteling.

Ander puntje. Wanneer je je keurig, naar behoren, normaal, fatsoenlijk, zoals het hoort, gedraagt, word je door het personeel keihard vergeten! Het ergste is nog dat de PIW-ers dit niet expres doen. Ze zijn gewoon ontzettend druk met gajes, schreeuwbekken, aandachttrekkers, halve garen en medicatierondes. Behoor je niet tot een van deze, jammer joh. Ik werk hele dagen, beetje geld verdienen, onder de mensen zijn, lekker bezig zijn etc… Afgelopen week word ik zo’n 5 keer vergeten uit te sluiten. Ik vat het niet meer persoonlijk op, toch blijft het dubieus. Ik heb een groen kaartje naast mijn deur en ‘werk hele dagen’. Dit hangt er niet sinds gister. Het is ook niet zo dat een bepaald iemand mij steeds vergeet. Allemaal vergeten ze me. Eentje zegt dan wanneer ze erachter komt dat ze me vergeten is: ‘hihi, het beste paard van stal vergeten’. Ik denk dan: was ik maar een paard, dan trapte ik mijn cel wel open!

Een ander dingetje is het tempo..dat is er niet. Maar werkelijk nergens zit tempo in. De helft van je bajestijd ben je aan het wachten. Wachten op mensen, dingen, wat dan ook. Ik hoor je denken ‘wat zeur je nou, je zit hier misschien nog wel een paar jaar’ daarom juist! Efficient werken en uitvoeren, i love it. Nou, dat heeft hier geen zin. Helemaal niet ook! Voor elke scheet die je hier wilt laten, moet eerst een briefje worden ingevuld. Een sprekersbriefje. Nu zag ik laatst de nieuwe sprekersbriefjes en daar stond op: celnummer. Voorheen stond er kamernummer. Ik ben dan zo een die kamer doorstreept en cel schrijft. Gewoon omdat het kan. Ik hoop stiekem dat ik een klein beetje heb bijgedragen aan deze verandering. Mijn eten was ook zo’n dramapuntje. Het heeft een week of 8 a 9 dagen geduurd voor de keukenmensen doorhadden wat voor zeer uniek en absurd dieet ik heb. Nu niet van je stoel vallen, maar ik ben namelijk vegetariër. I know, hoe durf ik! Het kleine beetje controle wat je hier nog hebt, is over je eten. Dat wil ik graag zo houden. Soms krijg ik wel eens een vraag of opmerking hierover. De mooiste was van iemand die zei: ik heb de ballen uit je tomatensoep gehaald, nu kun jij het ook eten. Ik heb vriendelijk afgeslagen. Onwetendheid is een keuze.

Oke een dingetjes nog.. voetbal kijken met vrouwen die niets van de sport weten, er geen affiniteit mee hebben: niet doen! Continu vragen over dingen als buitenspel en nog erger: op en aanmerkingen niet sport gerelateerd, zoals alleen vrouwen dat kunnen. Wanneer er Europees voetbal op is en ik de recreatieruimte voor mezelf heb, ben ik helemaal in mijn element. Geniet van kleine momentjes en even geen gemopper.

Heleen