GEDICHT – Vader

Ik kom binnen en kijk in zijn lege wazige ogen, het is haast niet te geloven.

Ik sta tegen over hem in zijn kleine kamertje en kijk hem aan, we hebben alle 2 de zelfde vraag in gedachten WAAROM moet het zo gaan?

In mijn keel zit een brok, een brok van verdriet, maar ik wil niet dat mijn vader dat ziet.

Samen staan we stil tegenover elkaar opgesloten in een kamer in het delta ziekenhuis, je hoort alleen van de wind een zacht geruis.

Een diepe zucht uit zijn mond de rillingen lopen over m`n rug,

WAAROM is er geen weg terug??

Een weg terug naar het leven zonder zorgen, met iedere dag gewoon een leuke morgen.

Dat m`n vader op kan staan zonder zucht, en dat hij weer zonnestraaltjes ziet aan de lucht.

Hoelang gaat dat nog duren terug naar die goede oude tijd, wanneer word mijn vader uit zijn depressie bevrijd?

Wanneer komt dat geluk, die glans en lach weer in zijn ogen? hoelang dat gaat duren kan niemand ons beloven.