GEDICHT – Traan

Mijn celdeur klapt dicht, ik laat een traan.

Niemand die me hoort, niemand die me ziet.

Gevangen in mijn emoties van spijt, gemis en verdriet.

Alles verloren, maar ook alles gehad.

Wanneer ik buiten kom is er maar een optie: het rechte pad.

De bajes is niks voor mij. Minuten lijken uren te duren.

Midden in de nacht sta ik met een sigaret op mijn lip door mijn tralies naar buiten te turen.

Stefan