GEDICHT – Hoe lang

Hoelang moet dit nog duren,

dat ik vanuit me cel raam naar gedetineerden loop te gluren?

Ik heb niet gevraagd om zulke buren?

Ik wil een mama zijn die op het schoolplein wacht,

een normaal leven is waar ik zo naar smacht.

Het liefst zou ik hier alleen maar slapen,

zodat mijn ziel even mijn opgesloten lichaam kan verlaten.

Waarom moet ik hier altijd zo vroeg

wakker worden?

En het geklop me uit mijn mooiste dromen storen.

Laat me dromen, in mijn gedachte vrij zijn,

ik ben niet gemaakt voor het hendelen van zoveel pijn.

Mijn kind wordt steeds groter terwijl ik hier maar zit,

zien ze dan niet hoeveel ik mis?

Ik heb één fout gemaakt, en daar ben ik al genoeg voor gestraft,

dus laat me naar buiten, naar de wereld die op mij wacht.

Ik ben geen robot die te lang zo leven kan,

maar ik vind de voordeur maar niet in deze eindeloze gang.