GEDICHT – De cipier

Op verzoek van een collega hier,

een gedicht voor jullie hier.

Soms worden jullie genoemd:

bewaarders, maar jullie zijn cipier.

Soms zijn jullie hier al jaren,

die waren hier al toen de bouwkeet

hier nog stond om het gebouw te maken,

om ons te bewaren.

Soms de nieuwe cipier zo groen als

gras, beginnen net hier.

Dat zie je zo, duidelijk de nieuwe

aanwas.

Er zijn er die werken hier met plezier,

er zijn er die willen weg hier.

Beter laat je die met rust en stel je geen

moeilijke vragen, die blijven zitten

waar ze zijn en komen voor jou echt

niet opdraven.

Soms tellen ze de dagen en moeten nog

jaren, dat is erger als wij, soms hoeven

wij nog maar 30 dagen.

Er zijn er ook soms zo gefrustreerd, die

jou extra straffen, misschien een slechte

jeugd gehad? Of nooit wat gepresteerd.

Er zijn er ook soms heel meelevend en

sociaal, dat zijn dat vaak de dames, ja

ook een cipier. Beter behandel je ze met

respect, dat is heel normaal hier.

Wederzijds respect dat is waar het om

gaat, toon je dat niet? Dan hebben we

nog een isocelletje in het verschiet.

Het is niet alleen celdeur open of

dicht, medicijnen en voeding brengen,

sommige van ons zorgen voor

problemen, horen in een gesticht ook

daar hebben jullie mee te dealen.

Sommige van ons zitten juist daarvoor,

kregen meer betaald, maar zijn van de

straat gehaald.

Ik ben bijna weg, ik zal hopelijk snel

gaan, ik wens jullie veel succes met

toch wel een bijzondere baan.

Een verdachte.